Θάλεια Κωστοπούλου DDS, MSc.
Ο Έρως, λένε, έχει φτερά για να πετάει η Ψυχή μαζί του προς το θείο. Nα παρατηρεί την ομορφιά παντού γύρω της και να θυμάται τη θεϊκή καταγωγή της!
Ο θεός Έρωτας φέρνει την Άνοιξη στην Ψυχή, την μεταμορφώνει, την ελευθερώνει, την οδηγεί να ενωθεί με τον Άπειρο Εαυτό της, και την ανυψώνει κοντά στους θεούς, προσφέροντάς της το δώρο της Αθανασίας.
«Δεν υπάρχει εύκολα καλύτερος βοηθός για τον άνθρωπο, για να αποκτήσει την αθανασία, από τον ίδιο τον Έρωτα», δηλώνει ο Σωκράτης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.
Ο μύθος της ¨θνητής¨ Ψυχής που την ερωτεύεται ο Θεός Έρωτας, ταξιδεύει μέσα στους αιώνες, συνοδεύοντας τα εξελικτικά βήματα της Ανθρωπότητας.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία προσπάθεια να προσεγγίσω τον μύθο από τη σκοπιά της υπαρξιακής αναζήτησης της ανθρώπινης ψυχής. Θα παρακολουθήσουμε την πορεία αφύπνισης και ενθύμισης της βαθύτερης φύσης της ψυχής προς την ανύψωση και μεταμόρφωσή της σε θεία και αθάνατη, μέσω της καταλυτικής δράσης του έρωτα.
Η εκδοχή που θα ακολουθήσουμε, είναι μέρος του μυθιστορήματος «Ο Χρυσός Γάιδαρος ή Οι Μεταμορφώσεις», του Ρωμαίου Απουλήιου Λούκιου (2ος αι π.Χ), συγγραφέα, ρήτορα και φιλοσόφου. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει το μύθο, ως γνωστή ελληνική ιστορία. Η ιδέα της υπαρξιακής προσέγγισης του μύθου, είναι από το βιβλίο «Έρως και Ψυχή, αποκωδικοποιώντας τον μύθο», της Ιουλίας Πιτσούλη.
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ- ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΕΝΘΥΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ
Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς, που είχε τρεις πεντάμορφες κόρες. Η ομορφιά όμως της τρίτης, της μικρότερης-Ψυχή την έλεγαν- ήταν μοναδική, θεϊκή. Την θαύμαζαν και την λάτρευαν σαν θεά. Η φήμη της εξαπλωνόταν τόσο, που άρχισαν να την παρομοιάζουν με την θεά Αφροδίτη. Αυτό έγειρε την οργή της θεάς, η οποία την καταράστηκε, κανείς να μην την πλησιάζει, κι έστειλε τον γιο της τον Έρωτα, να την κάνει να ερωτευτεί τον χειρότερο άνδρα του κόσμου, τον πιο κακορίζικο.
Έτσι λοιπόν, όλοι λάτρευαν την ομορφιά της, αλλά κανείς δε ζητούσε το χέρι της, ούτε βασιλιάς, ούτε πρίγκιπας, ούτε κοινός θνητός. Μόνο την θαύμαζαν σαν έργο τέχνης! Ο πατέρας της, αγωνιώντας για την απελπισία της κόρης του, απευθύνεται στο Μαντείο του Απόλλωνα στη Μίλητο, για βοήθεια. Ο χρησμός του θεού αμείλικτος, έλεγε ότι δεν ήταν γραφτό της να παντρευτεί άνθρωπο, αλλά ένα τέρας, φιδόμορφο, φριχτό, που ακόμη κι ο Δίας το τρέμει. Ο μάντης τον παροτρύνει να την πάει και να την αφήσει ψηλά στο βουνό, για να συναντήσει τη μοίρα της. Απόγνωση και θλίψη έπεσε στο παλάτι, για το βαρύ ριζικό της μικρής βασιλοπούλας. Το πεπρωμένο όμως αναπόφευκτο. Έτσι φτάνει η μέρα των νεκρικών γάμων. Αποχωρίζεται με πόνο τους δικούς της, αφήνοντάς του μέσα σε θρήνους και σπαραγμούς, αποφασισμένη η ίδια για τη μοίρα της, και αναγνωρίζοντας την ευθύνη της: «Τότε που όλοι με μια φωνή με ονόμαζαν ¨η νέα Αφροδίτη¨, τότε έπρεπε να είχατε κλάψει για μένα. Τώρα μόνο το βλέπω, αυτό με καταδίκασε.»
Σχόλιο:
[Η νεαρή Ψυχή γεννιέται προικισμένη, αλλά με ένα χάρισμα υπερβολικό για τα ανθρώπινα μέτρα και δεδομένα, που την καθιστά απόκοσμη και εξωπραγματική. Είναι εξαρχής διαφορετική, είναι η ψυχή που το πεπρωμένο της είναι να αφυπνιστεί. Η διαφορετικότητά της είναι η εγγενής υπαρξιακή της αγωνία. Η απομόνωσή της είναι η υπαρξιακή μοναξιά. Κανένας θνητός δεν μπορεί να της την καλύψει, αλλά κι αυτό που την περιμένει, ακούγεται τερατώδες και τρομαχτικό. Είναι ο φόβος του αγνώστου σε σύγκρουση με την εσωτερική νοσταλγία για την πηγή, τη βαθύτερη καταγωγή της, τον αληθινό εαυτό της. Το βουνό που πρέπει να ανέβει για να συναντήσει το πεπρωμένο της, είναι η ανοδική αλλά και επίπονη διαδικασία της πνευματικής αναζήτησης και εξέλιξης, αφήνοντας πίσω δεσμούς και εξαρτήσεις του παρελθόντος, και αναγνωρίζοντας την ματαιότητα του πρότερου βίου της.]
Φτάνοντας η Ψυχή ψηλά στο βουνό, στην άκρη του γκρεμού, τρέμοντας από τον φόβο, μία έκπληξη την περιμένει. Μία γλυκιά αύρα, ο απαλός Ζέφυρος, σαν χάδι την ανασηκώνει ανάλαφρα και την φέρνει σε μια ανθισμένη κοιλάδα. Κοιτάζει γύρω της και βλέπει έναν παράδεισο, με όλες τις ομορφιές και τα αγαθά του κόσμου, και μπροστά της η είσοδος ενός υπέρλαμπρου, μεγαλόπρεπου παλατιού. Μαγεμένη από τη χάρη και την ομορφιά αυτού του τόπου, η Ψυχή πλησιάζει, και μαζεύοντας όλο το θάρρος της, περνάει το κατώφλι του παλατιού. Και τότε ακούει μια φωνή να της λέει: «όλα αυτά που βλέπεις , είναι δικά σου. Εμείς είμαστε οι δούλες σου, και σε υπακούμε με όλη μας την καρδιά». Πράγματι, δέχτηκε όλες τις περιποιήσεις που μπορούσε να ζητήσει η ψυχή της, χωρίς όμως να βλέπει κανέναν. Το βράδυ, μέσα στο σκοτάδι, ήρθε ο μυστικός γαμπρός στο κρεβάτι της κι έκανε γυναίκα του την Ψυχή, και πριν χαράξει έφυγε. Αγαπήθηκαν βαθιά, γιατί μπορεί η Ψυχή να μην τον έβλεπε, αλλά όλες οι άλλες αισθήσεις της γέμιζαν από εκείνον.
Σχόλιο:
[Η Ψυχή, ενώ περιμένει έντρομη το χειρότερο στο πεπρωμένο της, βρίσκεται μπροστά στην πρώτη αποκάλυψη της πνευματικότητας, και η επαφή της με αυτήν, αγαλλιάζει την ύπαρξή της. Η πρώτη προσπάθεια παραίτησης από την κυριαρχία της προσωπικότητας μοιάζει με θάνατο, αλλά τελικά είναι ένα βήμα προς την ελευθερία και την ομορφιά. Έχει μάλιστα ανέλπιστες βοήθειες στις προσπάθειες της. Είναι τα εσωτερικά της χαρίσματα που αποκαλύπτονται ¨μαγικά¨ μπροστά στα μάτια της, αλλά και αγγελική συμπαντική καθοδήγηση, που καλύπτει όλες τις ανάγκες της. Η πρώτη επαφή της με τον βαθύτερο εαυτό της, τον Άπειρο Εαυτό, είναι μόνο μια φωνή μέσα της. Η συνειδητότητά της είναι ακόμη βυθισμένη στο σκοτάδι, και οι εμπειρίες της από τη νέα της πορεία, θολές και αόριστες. Όμως ο ενθουσιασμός της είναι μεγάλος και η σπίθα της αφύπνισης ξυπνά μέσα της τον έρωτα για τη νέα ζωή.]
Μόνη η Ψυχή μέσα στον παράδεισό της, άρχισε να νοιώθει μοναξιά, και να νοσταλγεί την ανθρώπινη συντροφιά. Μετά από πολλά παρακάλια, πείθει τον αγαπημένο της να της επιτρέψει να φέρει τις αδερφές της για επίσκεψη. Εκείνος την προειδοποιεί μόνο, να μην παρασυρθεί από τις πονηριές τους και αθετήσει τον όρκο της, και θελήσει να δει το πρόσωπό του. Τώρα που περιμένει το παιδί του, πρέπει να είναι πολύ προσεκτική και δυνατή απέναντι στη δοκιμασία που την περιμένει, ώστε το παιδί τους να γεννηθεί αθάνατο, ενώ αν υποκύψει και αθετήσει τον όρκο της, το παιδί τους θα παραμείνει θνητό. Η Ψυχή, σίγουρη για τα αισθήματά της, τον διαβεβαιώνει για τη λατρεία και την πίστη της σ΄εκείνον, και στέλνει τον Ζέφυρο να φέρει τις αδερφές της.
Αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς… Η Ψυχή ξεναγεί τις αδερφές της στο παλάτι, στα πλούτη και τις ομορφιές του, κι εκείνες ενθουσιάζονται, αλλά σύντομα ξυπνά μέσα τους ο φθόνος. Αρχίζουν να σπέρνουν αμφιβολίες για τον μυστηριώδη σύντροφο: ποιος είναι, από πού κατάγεται, με τι ασχολείται, γιατί να κρύβεται, κάτι δεν πάει καλά….
Σχόλιο:
[Παρά την ομορφιά και ευτυχία της πρώτης αφύπνισης, η Ψυχή εύκολα νοσταλγεί τις παλιές συνήθειες και σχέσεις, και παλινδρομεί στην κυριαρχία της εφήμερης προσωπικότητας, στη διαφέντευση του εγώ. Οι προσπάθειες απεμπλοκής της από τον παλιό εαυτό, είναι ακόμη αδύναμες, λόγω έλλειψης συνειδητότητας, κι έτσι αυτός-το εγώ- διογκώνεται και αντιστέκεται σθεναρά στον παραγκωνισμό. Βλέποντας ότι χάνει έδαφος, φθονεί και οργανώνει την αντίστασή του, πασχίζοντας να κρατηθεί στα παλιά, γιατί αλλιώς ξέρει ότι θα χαθεί στο σκοτάδι. Η ανωριμότητα και απειρία της Ψυχής την κάνουν ευάλωτη στην αμφιβολία και τη διαταραχή του νου. Ο Έρως της κρύβει το πρόσωπό του , για να μάθει να εμπιστεύεται τις άλλες αισθήσεις της, να καλλιεργήσει διαίσθηση και ενόραση, ποιότητες υψηλότερες από την όραση-νου, να αναπτύξει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και να αγαπήσει με την καρδιά της. Παρ΄όλο που έχει εγγενή τη δύναμη της δημιουργίας-γονιμότητα-, η ίδια δεν έχει επίγνωση της θεϊκής καταγωγής της, της αθανασίας της. Έχει πορεία ακόμη να διανύσει προς την αφύπνισή της.]
Ο Έρως προειδοποιεί ξανά και ξανά την αγαπημένη του για τη σκληρή δοκιμασία που την περιμένει και για τη μάχη σώμα με σώμα που της στήνει η μοίρα της, και την εκλιπαρεί να αποφύγει τις φαρμακερές αδερφές της και να σώσει, την τελευταία στιγμή, τους δυο τους και το παιδί τους από τη συμφορά που κρέμεται από πάνω τους. Όμως η Ψυχή δεν βλέπει ότι οι φθονερές αδερφές της, σα να μην ήταν αίμα της, την πλησιάζουν σαν Σειρήνες έτοιμες να την ξελογιάσουν και τελικά να την κατασπαράξουν. Εύπιστη και ευάλωτη, η νεαρή Ψυχή πείθεται ότι ο αγαπημένος της είναι φίδι τρομερό, δράκος φαρμακερός, όπως είχε προβλέψει ο Χρησμός, και ότι της κάνει μάγια, για να την κρατάει φυλακισμένη. Τρομοκρατημένη η Ψυχή ζητάει τη βοήθειά τους, για να γλιτώσει, κι εκείνες βρίσκουν την ευκαιρία να πάρουν στην εξουσία τους τις σκέψεις της, και την πείθουν να σκοτώσει το τέρας τη νύχτα στον ύπνο του. Έντρομη η Ψυχή, αλλά και αποφασισμένη να γλυτώσει, πλησιάζει στο ύπνο του να τον σκοτώσει, μα το φώς του λυχναριού που κρατά, της αποκαλύπτει το εξαίσιο θέαμα, το πιο γοητευτικό απ’ όλα τα πλάσματα, τον ίδιο το θεό Έρωτα. Η έκσταση από το απερίγραπτο κάλλος του θεϊκού προσώπου, την κάνει απρόσεκτη, και καίει με το λυχνάρι της το θεό. Πετάγεται επάνω ο Έρως και απογοητευμένος από την προδοσία, πετάει μακρυά της. Η Ψυχή προλαβαίνει και πιάνεται απ’ το πόδι του και κρεμασμένη πετάει για λίγο μαζί του στα ουράνια. ‘Όμως δεν αντέχει πολύ, και εξαντλημένη αφήνεται να πέσει στο χώμα αναίσθητη.
Σχόλιο:
[Οι ¨αδερφές¨ της Ψυχής συμβολίζουν τμήματα του εαυτού της. Είναι οι υλικές της δεσμεύσεις, οι ψυχικές εξαρτήσεις από το παρελθόν, οι φόβοι, οι αδυναμίες της, οι πεποιθήσεις, οι παλιές συνήθειες, η απατηλή καθοδήγηση του νου και των αισθήσεων. Είναι η πλάνη της φτωχής ανθρώπινης συνείδησης. Μετά την πρώτη αφύπνιση, ο νους οργανώνεται και αναλαμβάνει δυναμικά τον έλεγχο της ύπαρξης, στηριζόμενος στο φόβο και την αμφιβολία της ψυχής. Τα φτερά της πίστης της είναι πολύ αδύναμα και τρυφερά ακόμη και κλονίζονται με την παραμικρή σκέψη. Η ανησυχία θεριεύει γρήγορα και γίνεται αγωνία. Η θολωμένη της αντίληψη αμφισβητεί τις ίδιες της τις εμπειρίες από την ανύψωση και καταργεί τα βιώματα της θεϊκότητας που για λίγο έχει γευτεί. Αναιρεί τα ίδια της τα αισθήματα, όλα όσα έχει νοιώσει και αγαπήσει, όλα όσα την ανέβασαν στα ουράνια, έστω και για λίγο. Ακυρώνει το άλλο της μισό, τον Άπειρο Εαυτό της. Τότε η επιστροφή στα παλιά και γνώριμα προσφέρει ανακουφιστική σιγουριά.
Όχι όμως για πολύ. Η επιστροφή στην ύλη ισοδυναμεί πλέον με αφανισμό. Μόλις συνειδητοποιεί την προδοσία που επιτελεί στην ίδια της την ύπαρξη, αρπάζεται με πάθος από την ελπίδα, αλλά ο κλονισμός που έχει υποστεί είναι μεγάλος και η πτώση οδυνηρή.
Η Πτώση της Ψυχής, άλλοτε ως τιμωρία για το αμάρτημα των Τιτάνων(Ορφικά), άλλοτε ως προπατορικό αμάρτημα, αλλά και με πολλές άλλες αναφορές σε παραδόσεις και θρησκείες, αποτελεί αρχετυπικό στάδιο της πορείας της ανθρώπινης ψυχής. Εξάρσεις πνευματικότητας και προσωρινά πετάγματα δίνουν την ευκαιρία στην Ψυχή για στιγμιαίες υπερβατικές εικόνες, ένα παράθυρο προς την άλλη πλευρά, ένα στιγμιότυπο από την ολοκληρωμένη της μορφή. Αλλά η επίτευξη της ολοκλήρωσης, της ένωσης με τον Άπειρο Εαυτό της απαιτεί πολλή εκπαίδευση, επιμονή και ειλικρινή επιθυμία.]
Συντετριμμένη η Ψυχή από την ίδια της την αποτρόπαια πράξη, με θολωμένα τα λογικά της από τον σπαραγμό του χωρισμού, πέφτει στο ποτάμι να πνιγεί. Ευτυχώς την σώζει ο θεός Παν και με τα γλυκά και σοφά του λόγια, την συνεφέρνει και την παρηγορεί. Έτσι ξεκινά την περιπλάνησή της, αποφασισμένη πια να ξαναβρεί τον άντρα της. Πρώτα όμως μηνύει στην κάθε μία από τις αδερφές της χωριστά, ότι το θεριό που νόμιζαν, ήταν ο ίδιος ο θεός Έρως, κι ότι μετά από τον χωρισμό τους, ψάχνει μία από αυτές να παντρευτεί. Άμυαλες αυτές παρατούν τους άνδρες τους και τρέχουν παθιασμένες στο βουνό να συναντήσουν τη μοίρα τους. Σίγουρες ότι θα τις αναλάβει ο Ζέφυρος, βουτάνε στο κενό χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά κομματιάζονται στα βράχια και χάνονται για πάντα, όπως τους άρμοζε. Η βασανισμένη Ψυχή, συνεχίζει χωρίς ελπίδα, χωρίς ξεκούραση, χωρίς βοήθεια από τις θεές που τους ζητά, γιατί ενώ την συμπονούν, δεν μπορούν να πάνε κόντρα στο θέλημα της Αφροδίτης να την τιμωρήσει. Το μόνο που της μένει είναι να σταματήσει τη φυγή, και να παραδοθεί σκλάβα στη θεά, απαλύνοντας ίσως έτσι, με την υποταγή της, την οργή της θεάς. Η Αφροδίτη μαινόμενη, της στέλνει τις δούλες της Έγνοια και Θλίψη να τη βασανίσουν, και στη συνέχεια της αναθέτει δοκιμασίες υπεράνθρωπες και ανυπέρβλητες να διεκπεραιώσει, με κορύφωση την τελευταία, να κατέβει στον Άδη και να της φέρει λίγη από την κρέμα ομορφιάς της Περσεφόνης. Η Ψυχή ανήμπορη και απελπισμένη, έτοιμη να παραδοθεί στη μοίρα του χαμού της, βρίσκεται να δέχεται ανέλπιστες βοήθειες από την πλάση γύρω της, σε κάθε της προσπάθεια, ώσπου ολοκληρώνει και τον τελευταίο άθλο. Με την κρέμα ομορφιάς της Περσεφόνης στα χέρια, τελευταία στιγμή κυριεύεται από ασυγκράτητη περιέργεια, και χωρίς σκέψη, χωρίς δισταγμό, ανοίγει το κουτάκι, μήπως έτσι καταφέρει, με τη θεϊκή ομορφιά να ξανακερδίσει τον αγαπημένο της. Όμως το κουτί δεν έχει ίχνος ομορφιάς μέσα, μόνο λήθαργο βαθύ που την αγκαλιάζει σαν ομίχλη και την παραδίδει στον αιώνιο ύπνο.
Σχόλιο:
[Η μετάνοια, η αυτοτιμωρία και η απόγνωση είναι συνήθεις αντιδράσεις της ανθρώπινης ψυχής, μετά από κάθε προδοσία του εαυτού της, στον αέναο κύκλο των προσπαθειών της για εξέλιξη. Μετά την αυτολύπηση όμως, βοηθούμενη από τα πρωτογενή ένστικτα της επιβίωσης (θεός Παν), αναλαμβάνει και επανέρχεται στον αγώνα. Αποφασισμένη πια και ξεκάθαρη στο σκοπό της, απαλλάσσεται από εσωτερικές συγκρούσεις, διαβολές και αμφιταλαντεύσεις (αδερφές). Μέσα από τη συντριβή και την ταπείνωση επιτυγχάνει την υποταγή της προσωπικότητας και την απελευθέρωση από την κυριαρχία του νου, με αποτέλεσμα την αφύπνιση και τη σύνδεσή της, κατευθείαν από την καρδιά, με την Πηγή, με τον Άπειρο Εαυτό της. Η εσωτερική δύναμη και καθοδήγηση της αφυπνισμένης ψυχής είναι πια αλάνθαστη και καθαρή. Οι θεοί δεν μπορούν να τη βοηθήσουν, πρέπει να τα καταφέρει μόνη της. Είναι ύβρις προς εκείνους να θέλει να βρεθεί δίπλα τους, αν δεν κάνει την απαιτούμενη πορεία αυτογνωσίας και πνευματικής ανέλιξης. Αυτό είναι το νόημα της οργής της Αφροδίτης και των δοκιμασιών που της επιβάλει. Χρειάζεται προσπάθεια για να γίνει αντάξιά τους. Όμως οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλεται, όσο απάνθρωπες και ανυπέρβλητες κι αν φαίνονται στην αρχή, τόσο στην πορεία μετατρέπονται σε μαθήματα, σε πλούτο εμπειρίας. Βοήθειές της είναι ταλέντα και ικανότητες που υπήρχαν πάντα μέσα της και τώρα αναδεικνύονται, και της χαρίζουν Γνώση και Δύναμη. Είναι η διαδικασία της Ωρίμανσης, με δώρο την Αυτογνωσία. Η κάθοδος στον Άδη είναι η έσχατη δοκιμασία, η αναμέτρηση με την έννοια του θανάτου. Η Περσεφόνη, μοιράζοντας τη ζωή της ανάμεσα στους δύο κόσμους, συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή, που μοιράζεται μεταξύ Θνητότητας και Αθανασίας. Περνώντας η Ψυχή στον κόσμο των πνευμάτων, αναμετράται με τον φόβο του θανάτου, τον φόβο του αφανισμού της υλικής υπόστασης, του Εγώ. Ο Ηρακλής, ο Ιάσων, ο Οδυσσέας και άλλοι ήρωες πέρασαν τη δοκιμασία του κάτω κόσμου, πριν ολοκληρώσουν την πνευματική τους ανύψωση, και αυτό το ίδιο μήνυμα μας χάρισε ο Χριστός με την θεία Ανάστασή του.
Όμως, ακόμη και μετά από την επιτυχημένη εξέλιξη, πάντα παραμένουν πειρασμοί. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, κυριεύεται από ανασφάλεια για την αξία της ύπαρξής της, και νομίζει ότι χρειάζεται τα απαγορευμένα δώρα των θεών. Είναι όμως πια στο τέλος της διαδρομής, γι αυτό και αυτή που πέφτει σε λήθαργο είναι η γήινη προσωπικότητά της. Είναι ο ύπνος του παλιού εαυτού της, του Εγώ, το παλιό ένδυμα που αφήνει για πάντα πίσω της.]
Ο Έρως κλειδωμένος στα διαμερίσματα της μητέρας του Αφροδίτης, έχει γιατρευτεί πια από τις πληγές που του προκάλεσε η Ψυχή, όχι όμως και από τον έρωτά του για κείνη. Ξεγλιστράει λοιπόν κρυφά και πετώντας συναντά την αγαπημένη του, βυθισμένη σε ύπνο απόκοσμο. Την παίρνει στην αγκαλιά του και με γλυκά φιλιά εμφυσά μέσα της θεία πνοή. Με τη μεσολάβηση του Δία, καταφέρνει και κάνει δεκτή την Ψυχή ανάμεσα στους θεούς.
Στους μεγαλόπρεπους γάμους τους, οι θεοί προσφέρουν στη Ψυχή Νέκταρ και Αμβροσία, ενώ η χορωδία των Μουσών συνοδεύει το ζευγάρι στην αιώνια ένωσή τους.
Και όταν έρχεται ή ώρα, γεννιέται η Ηδονή, κόρη του αθάνατου ζεύγους, του Έρωτα και της Ψυχής.
Σχόλιο:
[Η δοκιμασία της Ψυχής μεγάλη και η πορεία της δύσκολη, αλλά στο τέλος η θεϊκή βοήθεια προσφέρεται απλόχερα και τα δώρα είναι αντάξια της προσπάθειας και της πίστης της. Η Ψυχή, ανυψωμένη, με πλήρη συνείδηση, συναντάται πλέον με τον Άπειρο Εαυτό της. Επέρχεται η απόλυτη ένωση των δύο πλευρών της, του αρσενικού και του θηλυκού, και εορταστικά τελείται ο Ιερός Γάμος, η άρση του προαιώνιου διαχωρισμού. Γαμήλιο δώρο η Αθανασία, η Θέωση. Η Ψυχή λούζεται με το φως της Γνώσης, της Ενθύμησης της θείας καταγωγής της, και ανεβαίνει στους ουρανούς. Αυτό είναι δώρο από τις Μούσες, κόρες του Δία και της Μνημοσύνης, του υπέρτατου Νοός και της θεϊκής Ανάμνησης. Καρπός αυτής της ένωσης είναι η αιώνια Ηδονή, η ψυχική και πνευματική ευδαιμονία, που πηγάζει από την ολοκλήρωση, από την επαφή με την αιώνια Πηγή, από την ένωση με το Θεό.]
Καλό ταξίδι σε όλες τις ψυχές- οδοιπόρους!
Πηγές:
«ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ» Απουλήιου, απόδοση Ζωή Βαλάση, Εκδόσεις Στεφανίδη(2009)
«ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ», Ιουλία Πιτσούλη, Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ(2002)
